Geraakt werd ik, meerdere malen. Het Bijbelverhaal van de bloedvloeiende vrouw. Al 12 jaar ziek, vermoeid en belast. Er niet meer bij horend. De vermoeidheid, de kwalen. De vele artsen die ze bezocht, het geld wat ze daaraan kwijt was, zonder resultaat. Sterker nog, haar zwakte werd alleen maar erger. Confronterend hard, maar zacht tegelijk. (H)erkenning gezien ik ook al sinds 2010 deze weg bewandel, of struikel, zo je wil.

Raak me… op vele vlakken. Ik zag ze, meesterwerken van vrouwelijk schoon. Dochters. Ze mochten er zijn. Stuk voor stuk, allen zeer geliefd. Maar wat was het moeilijk daar voor te gaan staan. Met knikkende knieën, een stapje vooruit. We hebben gelachen, gezongen, gehuild. En zag ik hun tranen door de mijne heen.

De stilte, de tuin, de kapel en de zusters. De bijzondere ontmoeting met een pelgrim. Vreemd, hoe je soms in slechts één oogopslag een glimp van je eigen spiegelbeeld terugvinden kan. Want in de gebrokenheid van die ander, vond ik (h)erkenning. Dat is mijn troost, zolang herstel (nog) achterwege blijft.

De kloostertuin druipt van overvloed. De symboliek en de liefde spat er vanaf. De vergankelijkheid van de laatste bloemen. De parels dauw op gevallen blad. De blootgelegde nerven van de herfst.

Daar stond ik, oog in oog met de lijdende mens. Die in mezelf maar ook in Hem. Het offer, het leven, het kruis, mijn huis. Mijn gebroken spiegel, Zijn genade. Misschien is ons fundament wel gegrond, in dat wat U brak … in ons.

Deze dagen waren kostbaar maar intens. Mijn lichaam gaf het vrijwel direct op, maar mijn hart stond open. Verstilling, verdriet, verdwalen en verwonderen. En tussendoor, lag ik vooral veel in bed, maar onder Zijn wakende oog. Gebroken, gezalfd en gezegend kwam ik thuis. Dragend de zoete geur van mirre en hyssop 🌿 en vrede in het hart.

1000 maal dank aan @sariannevdalen en @deweerdwillemijn voor dit kostbare weekend, samen met @gonda.hanskamp.
Ook veel dank aan de zusters van Denekamp voor hun hartelijke gastvrijheid.